Καρτοκινητή επωνυμία με υπογραφή Στυλιανίδη

Μία μέρα μετά την θεαματική δεύτερη απόδραση του Παλαιωκώστα, εκεί που τα ΜΜΕ είχαν επικεντρωθεί στην ανικανότητα της κυβέρνησης, ανακοινώθηκε μία είδηση «τούβλο».
Με λίγα λόγια:
Ο υπ. Μεταφορών Ευριπίδης Στυλιανίδης ανακοίνωσε την νομοθετική πρωτοβουλία της άρσης της ανωνυμίας των καρτοκινητών τηλεφώνων. Η ανακοίνωση έγινε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής που αφορούσε την απόδραση Παλαιοκώστα με γνώμονα την λήψη 10 μέτρων στις φυλακές Κορυδαλού.
Όμως η άρση της ανωνυμίας των καρτοκινητών (που μοιάζει σαν επιπόλαια απόφαση αρχικά) ξεπερνά τα όρια των φυλακών (λες και οι τρόφιμοι των φυλακών δεν έχουν δικαιώματα στα κελιά τους) και φτάνει στο σημείο που το σκάνδαλο της Vodafon φαντάζει σαν παιδικό πάρτυ.
Η κυβέρνηση λέει άκομψα πως θα υποκλέπτει νόμιμα τις συνομιλίες των καρτοκινητών – άρα υποκλέπτει ακόμα και τώρα τα κινητά συμβολαίου.
Τέτοιες πρωτοβουλίες πραγματοποιούνται με τη γνωστή φράση του «Αποφασίζω και Διατάζω» (οι 60ρηδες αριστεροί θα το θυμούνται καλύτερα στη χούντα). Το «παράδοξο» της όλης υπόθεσης είναι πως όταν κάτι «κακό γίνεται», μα είναι «αναρχικοί» που σπάνε βιτρίνες, μα είναι βιτριόλι σε συνδικαλίστρια, πάντα βρίσκει αυτό το κράτος (και το προηγούμενο αν θυμάστε καλά) να «κατασκευάσει» («συσκευάσει» πάει καλύτερα) μέτρα για τη «διασφάλιση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας», βλέπε κάμερες στους δρόμους, βλέπε την προσπάθεια άρσης της ανωνυμίας των bloggers, βλέπε τις αυξήσεις ορίου ηλικίας στις συνταξιοδοτήσεις, βλέπε να νέα νευροπαραλυτικά χημικά των ΜΑΤ στις πορείες, κ.ο.κ.
Δηλαδή όσο και να θέλεις να πας ανάποδα από αυτό το άθλιο και καταπιεστικό σύστημα, μα είναι απόδραση από τη φυλακή, μα είναι διαδήλωση για την δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού, μα είναι διαμαρτυρία για την δολοφονική επίθεση μιας καθαρίστριας, το κράτος τρομοκρατεί με διαφορετικούς τρόπους για να ελέγχει.
Που είναι τα δικαιώματά μας; Πως διαφυλάσσονται τα προσωπικά μας δεδομένα όταν πρώτος και καλύτερος υποκλέπτης είναι το κράτος.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα λόγια του ίδιου του υπουργού:
[..]«Πάντοτε η κάθε μας πρωτοβουλία σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες, αλλά θα πρέπει να προστατεύει και τη δημόσια ασφάλεια»[..]
Μα πως είναι δυνατό να γίνει αυτό; Είναι δυνατό να υποκλέπτεις συνομιλίες από τα καρτοκινητά και ταυτόχρονα να σέβεσαι εκείνον που παρακολουθείς; Πώς ακριβώς τον σέβεσαι; Του στρώνεις κόκκινο χαλί; Του ανοίγεις την πόρτα του ασανσέρ;
Τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται νόμιμα καθώς έχει τεθεί και στο παρελθόν: «Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό».

Ανθρώπινα δικαιώματα; Τι είναι αυτό;

Οι ακόλουθες ιστορίες είναι πέρα ως πέρα πραγματικές. Για να διαφυλάξουμε την ταυτότητα των συνανθρώπων μας, αλλάχθηκαν τα ονόματά τους.

Η Μαρία εργαζόταν πριν από μερικά χρόνια στο εμπορικό τμήμα μιας εταιρίας. Ζήτησε μετά μακροχρόνια προϋπηρεσία στο ίδιο γραφείο να μετατεθεί σε άλλη θέση χωρίς να μετακινείται για να συναντά εξωτερικούς πελάτες. Ο λόγος ήταν διότι η σκλήρυνση κατά πλάκας που έπαθε σε σχετικά νέα ηλικία την εμπόδιζε να εργαστεί σε αυτή τη θέση. Πράγματι, η Μαρία άρχιζε να εργάζεται σε άλλη θέση, με λιγότερες ευθύνες και πολύ λιγότερες μετακινήσεις. Η Μαρία σήμερα απολύθηκε. Όχι γιατί δεν ήταν καλή στην εργασία της αλλά γιατί οι περιορισμένες ευθύνες που είχε αναλάβει σε συνδυασμό με την επικείμενη παγκόσμια οικονομική κρίση, δεν "επίτρεψε" στην εταιρία που εργάζεται να της παρέχει αυτή τη θέση ως "ελεημοσύνη".
Σημείωση: Πριν από λίγα χρόνια της είχε ζητήσει η εταιρία να παραιτηθεί. Εκείνη δεν δέχτηκε. Προφανώς τώρα η εταιρία "βρήκε περισσότερους λόγους" για να την διώξει.

Ο Κώστας, εργαζόμενος πατέρας. Την περασμένη εβδομάδα ο γιος του ο Μιλτιάδης, έπαιζε με ένα παιδάκι από την πολυκατοικία. Ο Μιλτιάδης έκανε πως σημάδευε τον φίλο του με ένα πλαστικό πιστόλι, από αυτά που πουλάνε στην ΕΒΓΑ, με το φωτάκι. Ένας γείτονας (που δεν είχε άλλη δουλειά να κάνει και που προφανώς δεν αγαπάει τα παιδιά) τηλεφώνησε στην αστυνομία επειδή προφανώς τον ενοχλούσε το θέαμα και οι φωνές των παιδιών λέγοντας πως κάτω από το σπίτι του είναι ένα παιδί με πιστόλι. Η αστυνομία ήρθε, δεν έκανε καμία έρευνα (για να διαπιστώσει πως το πιστόλι ήταν πλαστικό - του σωρού), καμία ανάκριση. Βούτηξε τον μικρό Μιλτιάδη και τον έβαλε στο κρατητήριο μαζί με τους ενήλικες. Ο πατέρας του αφού έλαβε το τηλεφώνημα από το αστυνομικό τμήμα έντρομος έτρεξε να βγάλει τον 13χρονο Μιλτιάδη από το κρατητήριο. Από τον τρόμο του, δεν έκανε ούτε αγωγές ούτε μηνήσεις.

An Armin Van Buuren night!