Πρόβες νυφικού, αγορά παπουτσιών, πρόβα μακιγιάζ και κόμμωσης, αγορά φορέματος, τύπωμα προσκλητηρίων και κατασκευή, αναζήτηση λουλουδιών για τον στολισμό τους όπου θεωρείται απαραίτητο, αναζήτηση γαμπριάτικου κουστουμιού, ζώνης, μανικετόκουμπων και παπουτσιών, και... ο κατάλογος είναι μακρύς.
Οι αναζητήσεις, οι αγορές και οι ατελείωτες λεπτομέρειες για τον γάμο μας, μας έχουν γονατίσει κυριολεκτικά από όλες τις απόψεις. Δεν περνάει ούτε μία μέρα που να μην πρέπει να κάνουμε τουλάχιστον μία εργασία για τον γάμο μας. Την μία προκύπτει ένα χαρτί που θέλει μετάφραση από το υπουργείο για να το παραλάβει η Μητρόπολη, την άλλη προκύπτει η αγορά ενός φορέματος για μόστρα μία μέρα πριν τον γάμο.... και σε ενάμιση μήνα παντρευόμαστε.
Πιστεύω πως αν τραβήξει το όλο πράγμα με αυτούς τους ρυθμούς ενάμιση μήνα θα κάνουμε τον μήνα του μέλιτος σε κανέναν Ευαγγελισμό (μπορεί και Αιγινίτιο Resort Palace).
Όλα αυτά τα λέω όχι για να γκρινιάξω αλλά επειδή σήμερα έχω την πρώτη μου πρόβα νυφικού. Τόσο άγχος δεν είχα ούτε όταν μπήκα χειρουργείο για 6ωρη επέμβαση. Διότι στις χαζομάρες αγχώνεσαι και όχι στα σοβαρά. Και όλη μέρα αρνητικές σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό μου. Μήπως το νυφικό μου πέσει σαν σακί διότι αδυνάτισα... μήπως τελικά είμαι χάλια με αυτό το νυφικό... διάβασα σε ένα άρθρο πως μία νύφη είχε παραγγείλει ένα νυφικό από τον ίδιο οίκο και όταν της ήρθε μετά από 3 μήνες της ήταν απαράδεκτο και κακοραμμένο....
((βαθιά ανάσα))
Αν αγχωνόμαστε έτσι πριν τον γάμο για μία χαζοπρόβα, στον γάμο τι θα κάνουμε; Με βλέπω στον γάμο με Ardan, Xanax και ένα ποτήρι μόνιμα γεμάτο με ρακή...
Η σημερινή πορεία στην βουλή για την οικολογική καταστροφή της Πάρνηθας φιλοξένησε εκατοντάδες πολίτες που επιθυμούσαν με την παρουσία τους ή οργανωμένα να διαμαρτυρηθούν.
Η πορεία κατέκλυσε την λεωφόρο Αμαλίας και συμμετείχαν οι Blogers του δικτυακού τόπου Anadasosi, η WWF, οι Οικολόγοι Πράσινοι και άλλες αυτόνομες οργανώσεις.
Οι φωτογραφίες νομίζω πως τα λένε όλα.
(οι σκύλοι που κυκλοφορούσαν στην περιοχή του Συντάγματος περιφρουρούσαν την πορεία και φρόντιζαν ώστε να μην εισβάλουν «ξένα στοιχεία» και να μην παραστρατήσει κάποιο μέλος της)
Ψάχνοντας μία ολόκληρη μέρα για το τέλειο νυφικό παπούτσι το οποίο αγοράστηκε μετά από ατελείωτες ώρες στους δρόμους της Αθήνας ανακάλυψα κάτι θλιβερό.
Πρώτα – πρώτα να ενημερώσουμε το αντρικό κοινό πως ο λόγος που οι γυναίκες ασχολούνται με τα νύχια τους, αγοράζουν ένα σωρό παπούτσια, πάνε στα κομμωτήρια και ξοδεύονται σε μπλουζάκια και φουστανάκια είναι ψυχοθεραπευτικός. Εμείς οι γυναίκες πέρα από το γεγονός ότι μας αρέσει να είμαστε όμορφες για τους συντρόφους μας και για να αποκτήσουμε την αποδοχή από το περιβάλλον μας έχουμε ανάγκη από κάποια πράγματα που οι άντρες θεωρούν περιττά έξοδα και χαμένος χρόνος.
Οι γυναίκες όσον αφορά τον οργανισμό τους έχουν ένα ορμονικό σύστημα το οποίο αλλάζει ανά εβδομάδα ανάλογα με τον κύκλο της. Μερικές φορές οι ορμόνες της και μόνο μπορούν να την φέρουν στο σημείο της κατάθλιψης. Όμως στο χέρι μας είναι να μην μας κυβερνούν οι ορμόνες μας και να μην χειραγωγούμαστε από αυτές αφήνοντας τον εαυτό μας σε αυτή την συνεχή αλλαγή της διάθεσης.
Όσο δυνατές και να είμαστε έχουμε ανάγκη από μία περιποίηση νυχιών ή μία βόλτα στα μαγαζιά μόνο και μόνο για να τονώσουμε την αυτοπεποίθησή μας.
Και ερχόμαστε στο προκείμενο μετά από αυτή την μεγαλούτσικη παρένθεση. Όλες αυτές τις ώρες που κουβαλούσα την μητέρα μου στην Ερμού και στο Κολωνάκι τα μάτια μου έκαναν «πουλάκια» με τα ζευγάρια υποδημάτων που φιγουράριζαν στις βιτρίνες των γνωστών Αθηναϊκών μαγαζιών. Η κακογουστιά σε όλο της το μεγαλείο! Πέρα από το κιτς που είχε εγκατασταθεί για τα καλά στα μαγαζιά της Ερμού, ελάχιστα ήταν τα παπούτσια που θα κολάκευαν το πόδι μίας κυρίας. Οι σχεδιαστές σκέφτηκα πως φαίνεται πως μισούν τις γυναίκες για να προσφέρουν τα δημιουργήματά τους στα γνωστά καταστήματα υποδημάτων.
Μετά από ώρες ωρών αναζήτησης και τέλος αγανάκτησης, προβληματίστηκα πέρα του προφανούς σε κοινωνιολογικό επίπεδο.
Οι τάσεις της μόδας εξαρτώνται αποκλειστικά από το «μεράκι» των σχεδιαστών οι οποίοι παλιότερα ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής και τις οικονομικές υφέσεις ή ανόδους και άλλες κοινωνικές παραμέτρους έφερναν στην αγορά αντίστοιχα προϊόντα. Τώρα κάτι τέτοιο δεν ισχύει τώρα, εφόσον η παγκοσμιοποίηση έχει φέρει τα πάνω κάτω και ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Όμως με τα χρόνια το αποτέλεσμα «δημιουργικής σκέψης» έχει ίσως υποστεί κορεσμό. Οι σχεδιαστές προκειμένω να πουλήσουν καταφεύγουν σε προϊόντα χαμηλής ποιότητας κατασκευής και υλικού. Ταυτόχρονα η αισθητική που διακρίνει την μεταμοντέρνα εποχή μας είναι καθ’ όλα παρωχημένη αγγίζοντας πολλές φορές το κιτς. Οι σχεδιαστές δεν έχουν πλέον κατά νου να δημιουργήσουν ένα προϊόν κομψό για την κυρία που θα το φοράει για τα επόμενα 5 χρόνια περίπου με αποτέλεσμα να εμφανίζονται μόδες οι οποίες διαρκούν περίπου 3 μήνες. Μετά το ρούχο – παπούτσι είναι ντεμοντέ και δεν ξαναφοριέται. Αν όμως υπήρχε και η αντίστοιχη λογική της πτώσης των τιμών στα ενδύματα και παπούτσια παρέχοντας την εξεζητημένη αισθητική τους δεν θα υπήρχε καν λόγος για έναν τέτοιο προβληματισμό.
Το κακό είναι πως τα υποδήματα που κυκλοφορούν στα μαγαζιά είναι και εξεζητημένα και πανάκριβα. Κανείς δεν έχει να δώσει 120 ευρώ για ένα παπούτσι που θα φορεθεί μόνο το φετινό καλοκαίρι. Χώρια από τους κυρίους Μπουρνάζο και Πετρίδη και Καλογήρου, οι ξένοι σχεδιαστές είναι χειρότεροι. Και για χάρη εντυπωσιασμού και του ονόματός τους, σχεδιάζουν κομμάτια που μόνο πλούσια fashion victims θα είχαν την δυνατότητα να αγοράσουν.
Και όμως ο κόσμος αγοράζει τα υποδήματα κακής ποιότητας, με πλατιά πλαστικά τακούνια, με σόλες που δεν κολακεύουν το πόδι της παχουλής κυρίας που τα δοκιμάζει με μπιχλιμπίδια που ανεβάζουν το κόστος πώλησης. Είναι λίγα τα μαγαζιά που παρέχουν κλασσικά κομμάτια και που μπορούν να φορεθούν για τα επόμενα 6 – 7 χρόνια και ασφαλώς λόγω της εξαιρετικής τους ποιότητας είναι πανάκριβα.
Κάτι το οποίο εμένα μου φαίνεται κακόγουστο για κάποιον άλλον είναι αριστούργημα. Όμως αντικειμενικά τώρα, πέρα από την αισθητική του καθενός φαίνεται πως οι σχεδιαστές δημιουργούν για ένα κοινό το οποίο άβουλα θα αγοράσει το ακριβό προϊόν τους μόνο και μόνο επειδή είναι στην μόδα.
Τι έγινε ρε παιδιά όμως; Στέρεψαν οι ιδέες; Γιατί κύριοι και κυρίες σχεδιαστές τιμωρείτε τις γυναίκες με προϊόντα που τις ασχημαίνουν; Γιατί οι γυναίκες σαν τα ζώα αγοράζουν άθλιας αισθητικής και ποιότητας υποδήματα εφόσον θα τα φορέσουν μόνο για λίγο καιρό και που το κόστος τους μπορεί να θρέψει 10 οικογένειες στην Ουγκάντα;
Δεν φοβάμαι τον σχεδιαστή που θα μου φέρει στην μούρη το απαράδεκτο δημιούργημά του διότι έχω το δικαίωμα επιλογής. Φοβάμαι τον καταναλωτή που έχει χάσει την παιδεία του και την αισθητική του αγωγή και έχει γίνει θύμα του σχεδιαστή. Φοβάμαι πως αυτή η λογική περνάει πέρα από την όποια μόδα και αγγίζει όλα τα καταναλωτικά αγαθά προσφέροντας μία χαμηλή ποιότητα ζωής που θα γαλουχήσει και τις επόμενες γενιές ευρέως.
Κάθε μέρα κατακλύζονται τα τηλεοπτικά κανάλια από εκπομπές, σειρές, ειδήσεις και διαφημίσεις όπου στα ενδιάμεσα παίζουν και κάποια στιγμιότυπα από μία ταινία.
Το τηλεοπτικό επίπεδο «έπεσε» από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν τα τηλεοπτικά «παράθυρα» και συνεχίστηκε να «πέφτει» με τις ειδήσεις στο Star Channel και τις «δημοσιογραφικές – πολιτικού περιεχομένου» εκπομπές.
Όπως αρκετοί στην αρχή πίστευα πως για να βγεις στην τηλεόραση πρέπει να είσαι σημαντικός, να είσαι «κάποιος» βρε αδερφέ! Τότε ήμουν μικρή και αφελής. Τώρα τα χρόνια πέρασαν και τα «παράθυρα» έχουν πληθύνει όμως τα παράθυρα του μυαλού μας κλείνουν και σφαλίζουν.
Τώρα ο μαϊντανός είναι ένα ωραιότατο ζαρζαβατικό το οποίο βάζουμε στις σαλάτες, στο ιμάμ μπαϊλντί, στους κεφτέδες και σε πολλά άλλα εδέσματα γαστρονομικής φύσεως. Είναι και πλούσιος σε βιταμίνη C. Όμως ο λαός χρησιμοποιεί την ίδια ονομασία για να προσδιορίσει τους γραφικούς τύπους που αρέσκονται να προβάλλονται παπαρολογόντας (συγνώμη για τα γαλλικά) ασύστολα!
Ξαφνικά έκαναν και την εμφάνισή τους οι διάφοροι «μαϊντανοί» στα κανάλια, σαν μόνιμοι «υπάλληλοί» τους. Με τα χρόνια οι «μαϊντανοί» αυξάνονταν και η ποιότητα στα ειδησιογραφικά προγράμματα έπαιρνε την κατιούσα μέχρι σήμερα που ο δείκτης βρίσκεται υπό το μηδέν.
Σήμερα, όποιος βγαίνει στο γυαλί είναι «μαϊντανός» που αποζητά από το μειωμένης πλέον αντίληψης κοινό του την αναγνώριση. Όλοι έχουν άποψη για τα πάντα. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι παίζουν τους ειδήμονες γιατρούς και αν δεν μπορούν φέρνουν έναν άλλο ματαιόδοξο «μαϊντανό» να κάνει την δουλειά τους.
Και η πρασινάδα δεν έχει τέλος όπως ο μαϊντανός πιάνει μεγάλη έκταση στο χωράφι και θεριεύει εύκολα έτσι και οι κύριοι και οι κυρίες παρουσιάζονται από το ένα κανάλι στο άλλο με διαφορά λίγο λεπτών μόνο και μόνο να ακουστεί η άποψή τους.
Ο θλιβερότερο όλων είναι πως όλο και νεότεροι «μαϊντανοί» ξεπετάγονται προσπαθώντας να συνδέσουν το όνομά τους με μία λέξη σημαντική για την εποχή μας.
Έτσι όταν ακούμε το όνομα Γιώργος Παπαδάκης το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι «λαϊκισμός», όταν ακούμε το όνομα Γιώργος Τράγκας μας έρχεται η λέξη «Αυριανή» και άλλα τέτοια διάφορα.
Στους σκεπτόμενους ανθρώπους έρχονται στο μυαλό άλλες λέξεις όπως «φασίστας», «ψώνιο», «καθίκιτουκερατά» και ούτω καθ’ εξής.
Έχουμε τιγκάρει στους μαϊντανούς! Ποιά είναι η λύση (εκτός από την Mitsubishi) άραγε;
Πιθανές λύσεις:
1. Κλείνουμε το χαζοκούτι (παλαιά έκφραση που μας την έλεγαν οι γονείς μας)
2. Βάζουμε Cine + και κάνουμε ένα κλίσμα Fellini
3. Βάζουμε ένα DVDάκι και ξαναβλέπουμε το Fight Club για να ικανοποιήσουμε την φαντασίωσή μας (ο Brad να δέρνει τον Πρετεντέρη)
4. Ανοίγουμε το Wii μας (άμα δεν έχουμε πάμε στους φίλους μας που έχουν) και παίζουμε Wii Sports μέχρι τελικής πτώσης
Πρόβες νυφικού, αγορά παπουτσιών, πρόβα μακιγιάζ και κόμμωσης, αγορά φορέματος, τύπωμα προσκλητηρίων και κατασκευή, αναζήτηση λουλουδιών για τον στολισμό τους όπου θεωρείται απαραίτητο, αναζήτηση γαμπριάτικου κουστουμιού, ζώνης, μανικετόκουμπων και παπουτσιών, και... ο κατάλογος είναι μακρύς.
