Η Νύφη, Τα ‘Παιξε

Ψάχνοντας μία ολόκληρη μέρα για το τέλειο νυφικό παπούτσι το οποίο αγοράστηκε μετά από ατελείωτες ώρες στους δρόμους της Αθήνας ανακάλυψα κάτι θλιβερό.

Πρώτα – πρώτα να ενημερώσουμε το αντρικό κοινό πως ο λόγος που οι γυναίκες ασχολούνται με τα νύχια τους, αγοράζουν ένα σωρό παπούτσια, πάνε στα κομμωτήρια και ξοδεύονται σε μπλουζάκια και φουστανάκια είναι ψυχοθεραπευτικός. Εμείς οι γυναίκες πέρα από το γεγονός ότι μας αρέσει να είμαστε όμορφες για τους συντρόφους μας και για να αποκτήσουμε την αποδοχή από το περιβάλλον μας έχουμε ανάγκη από κάποια πράγματα που οι άντρες θεωρούν περιττά έξοδα και χαμένος χρόνος.
Οι γυναίκες όσον αφορά τον οργανισμό τους έχουν ένα ορμονικό σύστημα το οποίο αλλάζει ανά εβδομάδα ανάλογα με τον κύκλο της. Μερικές φορές οι ορμόνες της και μόνο μπορούν να την φέρουν στο σημείο της κατάθλιψης. Όμως στο χέρι μας είναι να μην μας κυβερνούν οι ορμόνες μας και να μην χειραγωγούμαστε από αυτές αφήνοντας τον εαυτό μας σε αυτή την συνεχή αλλαγή της διάθεσης.
Όσο δυνατές και να είμαστε έχουμε ανάγκη από μία περιποίηση νυχιών ή μία βόλτα στα μαγαζιά μόνο και μόνο για να τονώσουμε την αυτοπεποίθησή μας.

Και ερχόμαστε στο προκείμενο μετά από αυτή την μεγαλούτσικη παρένθεση. Όλες αυτές τις ώρες που κουβαλούσα την μητέρα μου στην Ερμού και στο Κολωνάκι τα μάτια μου έκαναν «πουλάκια» με τα ζευγάρια υποδημάτων που φιγουράριζαν στις βιτρίνες των γνωστών Αθηναϊκών μαγαζιών. Η κακογουστιά σε όλο της το μεγαλείο! Πέρα από το κιτς που είχε εγκατασταθεί για τα καλά στα μαγαζιά της Ερμού, ελάχιστα ήταν τα παπούτσια που θα κολάκευαν το πόδι μίας κυρίας. Οι σχεδιαστές σκέφτηκα πως φαίνεται πως μισούν τις γυναίκες για να προσφέρουν τα δημιουργήματά τους στα γνωστά καταστήματα υποδημάτων.

Μετά από ώρες ωρών αναζήτησης και τέλος αγανάκτησης, προβληματίστηκα πέρα του προφανούς σε κοινωνιολογικό επίπεδο.

Οι τάσεις της μόδας εξαρτώνται αποκλειστικά από το «μεράκι» των σχεδιαστών οι οποίοι παλιότερα ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής και τις οικονομικές υφέσεις ή ανόδους και άλλες κοινωνικές παραμέτρους έφερναν στην αγορά αντίστοιχα προϊόντα. Τώρα κάτι τέτοιο δεν ισχύει τώρα, εφόσον η παγκοσμιοποίηση έχει φέρει τα πάνω κάτω και ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Όμως με τα χρόνια το αποτέλεσμα «δημιουργικής σκέψης» έχει ίσως υποστεί κορεσμό. Οι σχεδιαστές προκειμένω να πουλήσουν καταφεύγουν σε προϊόντα χαμηλής ποιότητας κατασκευής και υλικού. Ταυτόχρονα η αισθητική που διακρίνει την μεταμοντέρνα εποχή μας είναι καθ’ όλα παρωχημένη αγγίζοντας πολλές φορές το κιτς. Οι σχεδιαστές δεν έχουν πλέον κατά νου να δημιουργήσουν ένα προϊόν κομψό για την κυρία που θα το φοράει για τα επόμενα 5 χρόνια περίπου με αποτέλεσμα να εμφανίζονται μόδες οι οποίες διαρκούν περίπου 3 μήνες. Μετά το ρούχο – παπούτσι είναι ντεμοντέ και δεν ξαναφοριέται. Αν όμως υπήρχε και η αντίστοιχη λογική της πτώσης των τιμών στα ενδύματα και παπούτσια παρέχοντας την εξεζητημένη αισθητική τους δεν θα υπήρχε καν λόγος για έναν τέτοιο προβληματισμό.

Το κακό είναι πως τα υποδήματα που κυκλοφορούν στα μαγαζιά είναι και εξεζητημένα και πανάκριβα. Κανείς δεν έχει να δώσει 120 ευρώ για ένα παπούτσι που θα φορεθεί μόνο το φετινό καλοκαίρι. Χώρια από τους κυρίους Μπουρνάζο και Πετρίδη και Καλογήρου, οι ξένοι σχεδιαστές είναι χειρότεροι. Και για χάρη εντυπωσιασμού και του ονόματός τους, σχεδιάζουν κομμάτια που μόνο πλούσια fashion victims θα είχαν την δυνατότητα να αγοράσουν.

Και όμως ο κόσμος αγοράζει τα υποδήματα κακής ποιότητας, με πλατιά πλαστικά τακούνια, με σόλες που δεν κολακεύουν το πόδι της παχουλής κυρίας που τα δοκιμάζει με μπιχλιμπίδια που ανεβάζουν το κόστος πώλησης. Είναι λίγα τα μαγαζιά που παρέχουν κλασσικά κομμάτια και που μπορούν να φορεθούν για τα επόμενα 6 – 7 χρόνια και ασφαλώς λόγω της εξαιρετικής τους ποιότητας είναι πανάκριβα.

Κάτι το οποίο εμένα μου φαίνεται κακόγουστο για κάποιον άλλον είναι αριστούργημα. Όμως αντικειμενικά τώρα, πέρα από την αισθητική του καθενός φαίνεται πως οι σχεδιαστές δημιουργούν για ένα κοινό το οποίο άβουλα θα αγοράσει το ακριβό προϊόν τους μόνο και μόνο επειδή είναι στην μόδα.

Τι έγινε ρε παιδιά όμως; Στέρεψαν οι ιδέες; Γιατί κύριοι και κυρίες σχεδιαστές τιμωρείτε τις γυναίκες με προϊόντα που τις ασχημαίνουν; Γιατί οι γυναίκες σαν τα ζώα αγοράζουν άθλιας αισθητικής και ποιότητας υποδήματα εφόσον θα τα φορέσουν μόνο για λίγο καιρό και που το κόστος τους μπορεί να θρέψει 10 οικογένειες στην Ουγκάντα;

Δεν φοβάμαι τον σχεδιαστή που θα μου φέρει στην μούρη το απαράδεκτο δημιούργημά του διότι έχω το δικαίωμα επιλογής. Φοβάμαι τον καταναλωτή που έχει χάσει την παιδεία του και την αισθητική του αγωγή και έχει γίνει θύμα του σχεδιαστή. Φοβάμαι πως αυτή η λογική περνάει πέρα από την όποια μόδα και αγγίζει όλα τα καταναλωτικά αγαθά προσφέροντας μία χαμηλή ποιότητα ζωής που θα γαλουχήσει και τις επόμενες γενιές ευρέως.